Jakraz zachodyw padołyst...
Tobi b szcze z namy buty j żyty,
A ty ziw’jaw, jak żowtyj łyst,
I nebesam podaws' służyty.
Bez tebe dwir nasz staw pustyj
I postariła nasza chata.
Bez tebe staw ja sam ne swij,
I posywiła z horja maty.

Pryspiw:
Wesna mynaje – tebe nemaje.
Bez tebe tepłe lito prolita.
Barwysta osiń slozu wtyraje,
I znowu zymno dychaje wesna.

Zaznaw ty zmałeczku bidy:
Zymoju spaw w chołodnij chati,
S'orbaw bołtuszku* z łobody,
A jak pidris, to wtratyw matir.
Ty ne szukaw łehkych dorih,
Bo maw od Boha wmili ruky.
Ty nis dobro w rukach swojich
I mużńo znis nesterpni muky.

Pryspiw

W sadku szczebecze sołowej,
Ta ne spiwaje nasza maty.
Stojit' wesna, ne jde z oczej,
I ja stoju – czekaju tata.
Zijdy, jak sonce, podywys',
Jak tilky my tebe czekajem,
Prywitno z neba posmichnys', –
Tobi my pisnju zaspiwajem.

Pryspiw

Chocz ty nikoły ne pryjdesz,
Ja wse żyttja otak prostoju.
Ja budu zhaduwat' tebe
I tycho płakat' za toboju.
Ja budu obraz twij nesty
U serci z wiroju swjatoju.
Czerez roky, czerez wiky
My szcze zustrinemsja z toboju.