Za wiknamy deń chołone –
U wiknach perszi wohni.
Zamkny u mojich dołonjach
Nenawyst' swoju i hniw.

Złoży na moji kolina
Kaminnja żorstokych dniw
I sribło swoho połynu
Meni pokłady do nih.

Szczob wilne, rozkute serce
Zabyłos' znow harjacze,
Szczob ty, najmicniszyj, spersja
Łycem – na moje płecze.

A ja pociłunkom tepłym,
M’jakym, jak dytjaczyj smich,
Zhaszu połum’jane pekło
W oczach i dumkach twojich.

Ta zawtra, koły prostory
Proriże persza surma –
W zadymłenyj czornyj morok
Zberu ja tebe sama.

Ne wiz'mesz płaczu z soboju –
Ja płakat' budu piznisz.
Tobi ż podaruju zbroju:
Ciłunok hostryj, jak niż.

Szczob maw ty w zaliznim swysti
Dlja kryku i dlja mowczań –
Usta riszuczi, jak wystrił,
Twerdi, jak łezo mecza.