Ja dywłjus' na zemłju, wdychajuczy witer kożnoji krajiny.
Ja dywłjus' w oczi bratiw – my jdemo po odnij dorozi.
Ja dywłjus' na krasu jich krajiny, i w mene zachopłjuje duch.
Ałe w mojim serci nawiky je tilky odna zemlja.

Zemłe moja, ja nazawżdy twij,
I niszczo ne zmoże zminyty cych sliw,
I niszczo ne prymusyt' mene pokynuty dim,
Pokynuty dim mojich bat'kiw.

Dżereło mohutńoho duchu, daj syły meni zakinczyty bij,
Wodohraj, zitry z mene krow mojich worohiw!

Wełycz hir, ja jich baczu zawżdy,
I de b ja ne buw – wony wysoky,
Szwydkist' rik, szczo ne majut' meżi,
Dżereła czystoji wody.

Zołoti polja, kołos wiz'my,
Maty zemlja, my – zerna twoji!
My budem micnity j dali rosty,
Szczob zachystyty tebe.

Ukrajina! Ty nawiky zi mnoju,
I nemaje na switi krajiny takoji.
Ja – nazawżdy twij,
Ty – nazawżdy moja,
Do samoji smerti ty – moja ridna zemlja!
Ukrajina!

Moje rodynne drewo roste w tobi,
I szczob ne stało w mojemu żytti,
Ja zawżdy znaju, szczo ty zbereżesz
Wohoń moho żyttja.

Ta czoho b ne stało w mojemu żytti,
Rodyni j druzjam ty dopomoży.
Ja zawżdy znaju, szczo ty zbereżesz
Wohoń i jich żyttja!

Ukrajina! Ty nawiky zi mnoju,
I nemaje na switi krajiny takoji.
Ja – nazawżdy twij,
Ty – nazawżdy moja,
Do samoji smerti ty – moja ridna zemlja!
Ukrajina!

Ja – nazawżdy twij,
Ty – nazawżdy moja,
Do samoji smerti ty – moja ridna zemlja!