Tam, nad mohyłoju heroja, –
Skorbota schyłenych derew,
Jaki szepoczut' w nespokoji,
Szczo win żywe, szczo ne umer.

Pryspiw:
Wesny ne wbyty, ne zdołaty,
Junac'kych ne zhasyty lit.
I syn żywe, bo wiczna Maty
I wicznyj mołodosti kwit.

Połyne pisnja cja z witramy
Pełjustok snihom w dałynu;
Junak żywe des' pomiż namy,
Swoju szukajuczy wesnu.

Pryspiw

O, jak prożyw junak toj mało,
Jak mało win projszow dorih...
I dosi szcze zdajet'sja mami,
Szczo łysz perestupyw porih.

Pryspiw

Joho roky pływut' nad switom,
Nemow chmarynońky jasni,
A win, kochannjam ne zihrityj,
Pała w bezsmertnomu wohni.

Pryspiw