Skoro weczir. Odynokyj łyst,
hnanyj witrom,
prolitaje powz mene.
Win bilsze sjudy ne powernet'sja.
Ne powernus', mabut', i ja.
Bo nawiszczo? Moje kochannja,
jak toj żowtyj łyst,
Win może wpasty
tilky do twojich nih.

Pryspiw:
Ne znaju ja, czy znow sjudy pryjdu,
Ta załyszaju zamist' sebe
Ti kwity, szczo znajszow w sadu dlja tebe,
Dlja tebe ja.
A może, zawtra ty projdesz os' tut,
De witer pełjustky kołysze.
Ta znaj, ja szczastja swoje tut załyszyw.

Możływo, zawtra ty projdesz
bilja miscja naszoji zustriczi.
Możływo, pobaczysz mij ostannij
darunok naszomu kochannju.
I jakszczo witer ne rozwije ti kwity,
ne czipaj jich – wony mertwi.
Nechaj wony łeżat', wykłykajuczy
chwyłyny sumu u zakochanych.