W’jet'sja riczeńka w’junka pomiż osokoju,
Tut, kochana, zustriczałys' w junosti z toboju.
Tut czekaw tebe szczodnja, doky misjac' zijde...
Pid werbyczkoju sydiw, wse czekaw, szczo pryjdesz.

Ja do chutora szczolita jidu u widpustku
I w darunoczok tobi znow prywiz ja chustku.
Popid chatoju chodżu. Soneczko sidaje.
Niczka tycha. Zorepad. Łysz tebe nemaje.

Os' ja znowu bilja riczky. Misjaczeńko swityt'.
Pid werbyczko czekaju, szczob tebe zustrity...
Wyjdy, diwczyno moja, proszu, ne żartuju,
Do serdeńka pryhornu, niżno pociłuju.

Ja pokław otu chustynku na kłenowu kładku,
Wranci budesz wodu braty – zaberesz na zhadku.
– Tak czomu ż ty ne pryjszła, diwczynońka myła?
– Bo ja wse swoje żyttja inszoho łjubyła.