Panuwała na dwori moja osiń,
Farbuwała derewa żowto-sirym,
Załyszała na zemli swoji slozy,
Zabyrajuczy z soboju moji mriji.

Neba smutok zupynyw podych soncja,
I doszczi ljahajut' znow meni na duszu,
Zachmelnułosja u nych moje lito,
Zahubyłys' do Rizdwa switli dumy.

Spokij tut ne znajty,
Złe meni – treba jty.

Pryspiw:
Osiń żowto-sira
Osiń slozy łyła
Moji kosy myła
Osiń! (wes' kupłet – 2)

Wse odno szczo bude zawtra, ja znaju,
Szczo zyma zaminyt' osiń, zymu, lito,
Ta znajdet'sja wse ż łjudyna – zapytaje,
Ja poszłju joho i spaty ljahu tycho.

Spokij tut ne znajty,
Złe meni – treba jty.

Pryspiw (2)