Nastała nicz ta zori sjajut' nad mojeju hołowoju.
Posnuły łjudy, tilko misjac' niby czownyk nad wodoju.
I tilko des' u dałyni w haju spiwajut' sołow’ji.
Aż czuju rehit, płesk wody, ja nosa wysunuw iz chaty.
Dywłjus' – pływut' na bereżok rusałky, syni ta chwostati.
I, nastyływszy osoky, wony ljahły bilja riky.
Jich misjac' hrije, nicz pływe sobi powilno ta nespiszno.
A ja dywłjus' na tych rusałok, meni sumno j trochy smiszno.
Darma, szczo wołny mertw’jaky, bo majut' czorni jazyky,
Nenacze wid'my na szabaszi.

Pryspiw:
Hej-ła-ła-ła-ła-łej...

Wse, szczo buło, te zahuło, ta skilko ws'oho propłyło,
De skilko dusz rusałky ti kołys' załoskotały.
Ta car Ochrim na dni morskim sobi u żony wzjaw rusałku...
Nebo padaje wnyz, wnyz!

Pryspiw

Nastane deń, zasjaje soneczko, w sadu zapachnut' kwity,
Rusałky zczeznut' u pit'mi...