Newełykiji try lita marno prołetiły...
I bahato w mojij chati łycha narobyły.
Opustoszyły ubohe serce moje tyche,
Pohasyły use dobre, zapałyły łycho!

Tjażke łycho, ta ne take, jak tomu durnomu,
Szczo połjubyt', poberet'sja, a wona druhomu
Za try szahy prodajet'sja, a z joho smijet'sja...
Ot de łycho, ot de serce razom rozirwet'sja!

Otakeje-to złeje łycho j zo mnoju spitkałos':
Serce łjudy połjubyło i w łjudjach kochałos',
I wony joho witały – hrałysja, chwałyły,
A lita tycheńko krałys' i slozy suszyły.

Slozy szczyroji łjubowi, i ja prozriwaty
Staw potrochu, dohljadajus', bodaj ne kazaty!
Kruhom mene, de ne hljanu – ne łjudy, a zmiji...
I zasochły moji slozy, slozy mołodiji...

Dumy moji, lita moji, tjażkiji try lita,
Do koho ż wy prychyłetes', moji zliji dity?
Ne chylites' ni do koho, ljażte doma spaty...
A ja pidu czetwertyj hod nowyj zustriczaty...