U smitnyk skydajut' w nasz czas
Łjudy te, szczo buło do nych w perszyj raz,
Szczo isnuje wże dowhi roky.
Je taki styli, szczo wiczno żywi.

Pryspiw:
Ja baczyw u smitnyku łystok paperu,
A pero u mojij ruci, jak medium duszi.
Ty ż każesz ne pysaty,
Jakszczo je dumky taki.
To szczo, widpuskaty
Pisni, szczo jdut' wid duszi?

Szcze ja powynen skazaty odne,
Szczo spiw duszi – ce zawżdy szczos' nowe.
Ta nemożływo spiwaty pisni ci,
Jakszczo riwnjatys' pid ramky stari.

A jak – ty dumaw? – stworyły oti
Wsi styli, wsi styli, szczo j dosi żywi?
Ce wse – duszi poczuttja,
Szczo powertajut' na kraszcze żyttja.