Zabuwajut'sja liniji, zapachy, barwy i zwuky,
Słabne zir, hasne słuch i mynajet'sja radist' prosta.
Za swojeju duszeju prostjahnesz obłyczczja i ruky,
Ałe wysoko i nedosjażno wona widlita.

Załyszajet'sja tilky wokzał na ostannim peroni,
Sira pina rozłuky kłuboczyt'sja puchne i – ot.
Wże wona roz’jidaje moji bezzachysni dołoni
I ohydnym sołodkym tepłom napowzaje na rot,
Załyszyłas' łjubow, ałe kraszcze b jiji ne buło.

W prowincijnij posteli ja płakała doky stomyłas',
I brydływo rum’janyj buzok zahljadaw do wikna.
Pojizd riwno iszow i zakochani mljawo dywyłys',
Jak pid tiłom twojim zadychałas' połycja brudna,
Zatychała, stychała banalna wokzalna wesna.

My pomrem ne w Paryżi, teper ja napewno ce znaju,
W prowincijnij posteli, szczo potom kyszyt' i sliz'my.
I twoho końjaku ne podast' tobi żoden, ja znaju,
Niczyjim pociłunkom ne budemo wtiszeni my.
Pid mostom Mirabo ne rozijdut'sja koła pit'my.

Nadto hirko my płakały i obrażały pryrodu,
Nadto sylno łjubyły kochanciw soromljaczy tym,
Nadto wirszi pysały poetiw zneważywszy zrodu.
Nam wony ne dozwoljat' pomerty w Paryżi i wodu
Pid mostom Mirabo okilcjujut' konwojem hustym.