Ce ja – swoja sered plitok,
I, jak zawżdy widpowidaju,
Jak widihnat' nachabnu zhraju,
Cej bezład pohljadiw j dumok.
Ce ja, ja – zrada, ja zhubyła tu myt',
I spodaty j dumky,
Ja znow zamknuła na zamky wsju prawdu,
Szczob tebe ne wbyła.

Pryspiw:
Czy je wijna bez boju? Czy je sonce bez neba?
Ja budu żyty toboju, ałe żyty bez tebe.
Czy je wijna bez boju? Czy je sonce bez neba?
Ja budu żyty toboju, ałe żyty bez tebe.

Mowczy, ne zhaduj, ne prymuszuj,
I słowa w hołos ne każy,
Inaksze znowu nostalhija
Zapołonyt' ranenu duszu.
Ja tut, ja znowu rozberus',
W duszi stojat' zalizni hraty,
Mowczaty – ja każu – mowczaty
I szcze ne raz ja ozyrnus'.

Pryspiw

I znow zachopljat' u połon dumky,
Szczo tak dawno benteżat',
Komu to wse ż taky nałeżyt'?
Czomu toj samyj snyt'sja son?
I, może, warto nawpaky
Zirwaty wsi swoji zamky? –
Pytaju ja czerez roky.

Pryspiw