Sołodkyj dykyj med, dorohy strimkyj łet,
W serci wyruje krow – może to Łjubow?
Ałe sumna dusza baczyty ne baża soncja i dywnyj swit,
I ne tane lid.

Pryspiw:
Znaj, moja myła, znaj, moja kochana –
Duszu zihrije łjubow, pizno czy rano.

Jak sonce nowyj deń u sum twojich oczej,
Dywys', pryjszła wesna i dzwenyt' struna.
Sribłom i zołotom benteżyt' dywnyj son,
I merechtjat' wnoczi zori nad Dniprom.

Pryspiw (2)