Pryspiw:
Ne pytaj mene czomu, ne pytaj nawiszczo
Ty łyszyw mene samu tam de witer swyszcze
Ne pytaj czoho sumni syni moji oczi
Prosto chołodno meni, chołodno szczonoczi.

Ty buw jak witer, jak chwyli w mori
Ty buw, jak doszcz nawesni, jak zori u nebi jasni
Ta zaspiwały ptachy w minori
I ty proszczaj i prosty skazaw meni ty.

Pryspiw

Ty buw, jak nebo, jak czyste nebo
Ty buw mojim dżerełom de stała żywoju woda
I ne możływe żyttja bez tebe
Spłełosja wse wodnoczas: i szczastja, i bida.

Pryspiw:

Ne pytaj mene czomu żurba moje serce połonyła
Chaj znow za wiknom tumany i doszczi
Ta wse odno pała wohoń u duszi, w mojij samotnij
Ta wse odno żywe u serci łjubow znow i znow.