Posijała łjudjam lita swoji, liteczka żytom,
Prybrała płanetu, posłała steżkam sporyszu.
Nawczyła ditej, jak na switi po sowisti żyty,
Zitchnuła połehko – i tycho piszła za meżu.

– Kudy ż ce wy, mamo?! – społochano kynułys' dity.
– Kudy ż wy, babusju? – onuky biżat' do worit.
– Ta ja ż nedałeczko... de sonce ljahaje spoczyty.
Pora meni, dity... A wy wże bez mene rostit'.

– Ta jak że bez was my?... Ta szczo wy namysłyły, mamo?
– A chto nas, babusju, u son powede po kazkach?
– A ja wam łyszaju wsi rajduhy iz żurawljamy,
I sribło na trawach, i zołoto na kołoskach.

– Ne treba nam rajduh, ne treba nam sribła i złata,
Aby tilky wy nas czekały zawżdy kraj worit.
Ta my ż pererobym usju waszu wicznu robotu, –
Łyszajtes', matusju. Nawiky łyszajtes'. Ne jdit'!

Wona posmichnułas', krasywa i sywa, jak dolja,
Zmachnuła rukoju – złetiły u wys' rusznyky.
"Łyszajtes' szczasływi", – i stała zamysłenym połem
Na ciłu płanetu, na wsi pokolinnja j wiky.