Jak zibrawsja kozaczeńko pracjuwaty za kordonom,
I spytaw swoju diwczynu: "Szczo tobi prywezty, łado?"
A kochana-nareczena pobażała w podarunok,
Zołotu czariwnu kwitku, szczo wnoczi wohnem pałaje.

Rik projszow, kozak nasprawdi zarobyw wełyki hroszi,
Wzjaw na nych swojij krasuni fajni sukni ta obruczku,
A diwczyni mało zbytku, bo diwczyna chocze kwitku,
Ta nichto toho ne znaje, de wona wnoczi pałaje.

Pryspiw:
Łjuby mene, myła, i uzymku ta wlitku,
Szukaj w mojim serci pałajuczu kwitku
Szukaj w mojim serci i kryła, i nebo,
Łjuby mene, myła, ce wse, szczo nam treba!

A kozak chodyw szynkamy wse szukaw tu kljatu kwitku,
Naływaw po pownij czarci tym, chto wik prowiw u mandrach,
I weła joho ne zirka, a diwocza zabahanka,
Zołota czariwna watra, szczo żywym wohnem pałaje.

Rizni łjudy pyły czarku: hendljari, zarobitczane,
Kobzari, kołyszni branci, morepławci ta powiji.
Wsi kazały, szczo ta kwitka to ne kazka i ne plitka,
Ta nichto toho ne znaje, de wona wnoczi pałaje.

Pryspiw

A kozak piszow u hory, chocz joho diwczyna wnoczi
Jasni wypłakała oczi, poky win szukaw jij szczastja,
Win i radyj by dodomu, ta chiba ż to bude łycar,
Szczo pryhornet'sja do łady bez hostyncja u kyszeni

Win dijszow do wydnokraju, rozbudyw ptaszynyj wyrij,
Wiw rozmowy z mudrym krukom, u sowy prosyw porady,
Win pytaw pro tuju kwitku i soroku, i łebidku,
Ta nichto toho ne znaje, de wona wnoczi pałaje

Pryspiw