Yak zibravsya kozachenko pracyuvaty za kordonom,
I spytav svoyu divchynu: "Shcho tobi pryvezty, lado?"
A kochana-narechena pobazala v podarunok,
Zolotu charivnu kvitku, shcho vnochi vohnem palaye.

Rik proyshov, kozak naspravdi zarobyv velyki hroshi,
Vzyav na nych svoyiy krasuni fayni sukni ta obruchku,
A divchyni malo zbytku, bo divchyna choche kvitku,
Ta nichto toho ne znaye, de vona vnochi palaye.

Pryspiv:
Lyuby mene, myla, i uzymku ta vlitku,
Shukay v moyim serci palayuchu kvitku
Shukay v moyim serci i kryla, i nebo,
Lyuby mene, myla, ce vse, shcho nam treba!

A kozak chodyv shynkamy vse shukav tu klyatu kvitku,
Nalyvav po povniy charci tym, chto vik proviv u mandrach,
I vela yoho ne zirka, a divocha zabahanka,
Zolota charivna vatra, shcho zyvym vohnem palaye.

Rizni lyudy pyly charku: hendlyari, zarobitchane,
Kobzari, kolyshni branci, moreplavci ta poviyi.
Vsi kazaly, shcho ta kvitka to ne kazka i ne plitka,
Ta nichto toho ne znaye, de vona vnochi palaye.

Pryspiv

A kozak pishov u hory, choch yoho divchyna vnochi
Yasni vyplakala ochi, poky vin shukav yiy shchastya,
Vin i radyi by dodomu, ta chiba z to bude lycar,
Shcho pryhornet'sya do lady bez hostyncya u kysheni

Vin diyshov do vydnokrayu, rozbudyv ptashynyi vyriy,
Viv rozmovy z mudrym krukom, u sovy prosyv porady,
Vin pytav pro tuyu kvitku i soroku, i lebidku,
Ta nichto toho ne znaye, de vona vnochi palaye

Pryspiv