Wyje witer, dowho wyje,
Nawit' słuchat' obryda,
Chodyt' bajda spokonwicznyj
Ta u wikna zahljada.
Nu czomu b tobi, prybłudo,
Ne zasnuty unoczi,
Ne pohrit' stareczi kosti
W dymari, czy na peczi?

Ja ne spłju – meni j ne dywo:
Ja ż ne witer – czołowik,
Pomytarstwuju, pob’jusja
Ta j zasnu kołys' na wik.
Ałe ż ja ne spaty – żyty!
Żyt' i mrijaty łjubłju –
Czerez ce u dowhi noczi
Ne wyłeżujus', ne spłju.

Nu whamujsja, kljatyj witre,
Ne stohny ta ne kryczy,
U moje wkładajsja liżko
I za mene tam pospy,
I zitcha tużływo witer,
Kułakamy w szybky b’je: –
I meni, – kryczyt', –
Kochannja takoż spaty ne daje.

Ja dawno pro zirku mriju,
Switłu zirońku odnu,
Ałe jak ne dmu, ne wiju,
A do neji ne sjahnu.
Toż chodżu ja w dowhi noczi
Ta zitchaju znow i znow,
Jij pisni sumni składaju
Pro sumnu moju łjubow.