Vyye viter, dovho vyye,
Navit' sluchat' obryda,
Chodyt' bayda spokonvichnyi
Ta u vikna zahlyada.
Nu chomu b tobi, prybludo,
Ne zasnuty unochi,
Ne pohrit' starechi kosti
V dymari, chy na pechi?

Ya ne splyu – meni y ne dyvo:
Ya z ne viter – cholovik,
Pomytarstvuyu, pob’yusya
Ta y zasnu kolys' na vik.
Ale z ya ne spaty – zyty!
Zyt' i mriyaty lyublyu –
Cherez ce u dovhi nochi
Ne vylezuyus', ne splyu.

Nu vhamuysya, klyatyi vitre,
Ne stohny ta ne krychy,
U moye vkladaysya lizko
I za mene tam pospy,
I zitcha tuzlyvo viter,
Kulakamy v shybky b’ye: –
I meni, – krychyt', –
Kochannya takoz spaty ne daye.

Ya davno pro zirku mriyu,
Svitlu zironku odnu,
Ale yak ne dmu, ne viyu,
A do neyi ne syahnu.
Toz chodzu ya v dovhi nochi
Ta zitchayu znov i znov,
Yiy pisni sumni skladayu
Pro sumnu moyu lyubov.