Moe ymja mohło bi zwuczat' ynacze:
Mełodycznej, czem w эtych ustach żestokych.
Ti skazała, czto nużen romantyk-malczyk,
No y djadja cztob twerdo stojał na poczwe.
Na dwa fronta, kak panda kunh-fu, fyhaczysz':
Dnem – moja ti, eho ti – w subbotu nocz'ju.
Ne zwony mne, ne to ti opjat' zapłaczesz'.
Poczemu, ti mne otwet', ti moja wseho na tret'?
Y dokołe mne w ohne horet'?

Pryspiw:
Poszła won. Da, ja soszeł s uma.
Won. Ti wse reszysz' sama.
Ymeny moeho łychom ne wspomynaj.
Bezimjannaja ti otnine.
Poszła won. Da, w utrennyj tuman.
Won. Wer' w swoj samoobman.
Tolko ymeny moeho łychom ne wspomynaj.
U neho tebja ne otnymu ja.

Mne ne bolno. Wed' ti mne chranyła wernost'
W эpyzodach, dozwołennich nam sud'boj.
W treuholnyk zakowani mi biły kak w krepost'.
Poczemu, ti mne otwet', ti biła wseho na tret'?
Y dokołe mne w ohne horet'?

Pryspiw (2)