Oj za hory, hory ta j bujnyj witer wije.
Oj tam udiwońka że ta j pszenyczeńku si(je).

Wona sije, sije, ta j ne zawołoczywszy.
A zawołoczywszy że, stała Boha prosyt'.

– Oj urody, Boże, ta pszenyczeńku jaru
Na wdowynych małych ditok szcze j na wdowynu sław(u).

A szcze j udiwońka dodomu ne dijszła,
A uże każut' łjudy, szczo pszenycja zijszł(a).

A szcze j udiwońka na ławu ne siła,
A wże każut' łjudy, szczo pszenycja pospił(a).

Piszła udiwońka ta pszenyczeńku żaty,
A za neju mali ditky że kołosoczky zbyra(jut').

– Hore meni, dity, hore meni z wamy,
Szczo ne maju, dity, starszoho nad wamy.

– Ne żurysja, mamo, oj ne żurys' za namy.
My powyrostajem – rozijdemos' samy.

Oj bude nas, mamo, ta j po horach, dołynach,
Oj bude nas, mamo, po czużych krajinach.

A jak budesz, mamo, ta bołeńka łeżaty,
Ta j ne bude komu że wam wody podaty.