Oj czyje ż to żyto, czyji ż to pokosy?
Oj czyje ż to żyto, czyji ż to pokosy?
Oj czyja ż to diwka rozplitaje kosy?

Kosy rozpustyła, ny z kym ne chodyła.
Kosy rozpustyła, ny z kym ne chodyła,
Mołodoho parnja sama połjubyła.

Prowożała maty syna u sołdaty.
Prowożała maty syna u sołdaty,
Mołodu newistku – w połe żyto żaty.

Żała wona j żała, żała-wyżynała.
Żała wona j żała, żała-wyżynała,
Poka za schod soncja topołynoj stała.

Pryjszow syn do chaty: – Zdrastuj, ridna maty.
Pryjszow syn do chaty: – Zdrastuj, ridna maty.
Szo ż to j za topolja stojit' sered polja?

– Ne pytaj ty, synku, pro toju pryczynu.
– Ne pytaj ty, synku, pro toju pryczynu,
Bery w ruky topor – rubaj topołynu.

Perwyj raz udaryw – wona j pochyłyłas'.
Perwyj raz udaryw – wona j pochyłyłas',
Druhyj raz udaryw – wona poprosyłas'.

– Ne rubaj, kozacze, ja ż twoja drużyna.
Ne rubaj, kozacze, ja ż twoja drużyna,
A wwerchu u łystjach spyt' twoja dytyna.

Brosaw kozak topor, obnjaw topołynu.
Brosaw kozak topor, obnjaw topołynu,
Obnjaw topołynu, cyłuwaw dytynu.

– Maty ż moja, maty, szo ż ty narobyła?
Maty ż moja, maty, szo ż ty narobyła?
Ty ż mene z sim’jeju nawik rozłuczyła.