Oj uczora izweczora tam słuczyłasja bida.
Mołodaja diwczynońka czaruwała kozaka.

Ona joho czaruwała, kłykała do chaty:
– Zajdy, zajdy, kozaczeńko, maju szczo skazaty.

Jak pryjszow że win dodomu – na stił pochyływsja,
Szcze prawoju ruczeńkoju za serce schwatywsja.

Pryjszły joho towaryszczy, kłyczut' pohuljaty.
– Oj powirte, towaryszczy, ne beryt' do chaty.

Wyjszła joho stara maty ta j stała kazaty:
– Oce ż tobi, mij synoczok, diwczyna bahata.

– Oj naszo ż meni bahatstwo, chwatyt' z mene krużky.
Dajte meni sażeń zemli szcze j czotyry doszky.

Joho nesut', konja wedut', kiń hołowku kłonyt'.
Bahaczowa doczka chodyt', bili ruczky łomyt'.

Ne łomaj, że ty, diwczyna, seredńoho palca.
De ne pijdesz, ta j ne najdesz takoho krasawca.