Snowa tuda, hde more ohnej,
Snowa tuda s toskoju moej,
Swetyt prożektor, fanfari hremjat,
Pubłyka żdet, bud' smełej akrobat.

So smert'ju yhraju,
Smeł y derzok moj put',
Wse zamyraet, wse smołkaet wokruh,
Słuszaja skrypku, dami w łożach wzdochnut,
Skażut s ułibkoj: "Chrabrij szut".

Da ja szut, ja cyrkacz, tak czto że,
Pust' menja tak zowut welmoży,
Kak ony ot menja dałeky, dałeky,
Nykohda ne dadut ruky.

Smiczok opuszczen y mełodyja dopeta,
Moj koń, kak ptyca po kruhu mczytsja,
Dożdem duszystim na maneż łetjat buketi,
No nomer konczen y hasnet swet,
Y nykoho so mnoju rjadom net.

Cweti ronjajut łepestky na pesok,
Nykto ne znaet, kak moj put' odynok,
Skwoz' nocz' y weter mne ydty sużdeno,
Nyhde ne swetyt mne rodnoe okno.

Ustał ja hret'sja u czużoho ohnja,
No hde że serdce, czto połjubyt menja,
Żywu bez łasky bol swoju zataja,
Wsehda bit' w maske – sud'ba moja.