Zrywaje dach
Ta pecze w mojich skronjach.
Katastrofa
Zatjahnułas' nenarokom.
Krach!
Ja niby ranenyj ptach.
Żywa istota,
Szczo b’jet'sja wid toku.
A misto spyt' i ne czuje
Mojich krykiw,
Mojich udariw liktjamy
Ob stinu.
A misto spyt' i ne baczyt'
Moji oczi.
Ne widczuwaje, jak łamaje
Meni spynu!
I szczo robyty,
Koły prosto bezwychid',
Koły ne znajesz:
Naprawo czy wliwo?!
De proczytaty,
Prosłuchaty, wczyty,
Jak dywytys' wpered,
Ałe smiło?!
Ne widpuskaje,
Żburljaje, jak kamiń,
Perekydaje z hołowy
I na p’jaty.
I ty ne znajesz,
Szczo z toboju bude dali,
Jaki w boju
Twoji budut' wtraty?!

Pryspiw:
Majesz kryła – to litaj!
Majesz płeczi – to trymaj!
Majesz wucha – to słuchaj!
Wiru w sebe ne wtraczaj!

Jakby ja mih
Zazyrnuty w majbutnje,
Perekrutyty i
Postawyty krapku.
Jakby ja mih
Roztroszczyty mynułe
I buduwaty wse
Znowu spoczatku.
Nałasztuwaty
Micni korydory,
Widkryty wikna,
Wsmichnutysja szczyro.
Kontrołjuwaty
Wsi toczky opory
I znaty, szczo w mene
Micna kwartyra!
Ne sjade dach,
Ne rozwaljat'sja stiny,
Postijno tepło
I sołodko bude.
Z mojich dumok
Poznykajut' wsi tini,
A wranci
Chtos' łaskawo rozbudyt'!
Perestupłju za porih
I zradiju:
Nawkoło kolorowi sny,
Nacze mrija.
Ja ozyrnus'
Na swoji katastrofy
I zrozumiju,
Szczo maju nadiju!..

Pryspiw