Ty pam’jatajesz toj deń, koły my wpersze zustriłys'?
Zdawałos', czasu ne isnuje, wse nawkoło zupynyłos'.
Ja chotiw, szczob ci myti trywały zawżdy,
Szczob u naszomu switi buły tilky my.
Moji mołytwy poczuły i Boh daw meni szans,
I naszi zori nebesni ob’jednały nas.
Znaju, nasze żyttja, nacze czowen u mori –
Buwaje sztorm newdacz, buwaje sztyl łjubowi.
Ta znaj, szczob ne stałos', ja zawżdy z toboju.

Pryspiw:
You can rescue my life when you’re troubling about
All that’s around!
You – don’t stand aside when nature dies!
Face all the truth – that depends of you!

Ja ne możu zabuty pohljad twij czariwnyj,
Win ochopłjuje duszu, win jak wohnyszcze mrij.
Ja znykaju u switi peredbaczenych dniw
I narodżujus' znowu, szczob zhority u nim.
Skilky horja i szczastja nam pidkyduwaw czas.
Ja widdam swoju duszu za łjubow i za nas.
Ja zapałju wsi zori, ja zapałju ce nebo,
Zapałaje wes' swit wid łjubowi do tebe.
Wid łjubowi do tebe, wid łjubowi do tebe.

Pryspiw (2)

Ty jedyna dlja mene, zawżdy ce pam’jataj.
Koły ty bilja mene, zdajet'sja, porucz raj.
Znachodżu w temrjawi switło, chocza ważko znajty.
Mojim switłom żyttja buła i budesz ty.
Jakszczo b chtos' meni daw ce żyttja znow prożyty,
Ni chwyłyny u ńomu ne chotiw by zminyty,
Bo ja znaju, wid kochannja ne ditys' nide,
I u druhomu żytti ja zustriw by tebe.

Pryspiw