U lisi, u temnomu sered pachuczych traw
Łeżyt' kozak ranenyj, łeżyt', nenacze wpaw.

I rany zawywajut' joho wirni druzi,
I krow jomu hamujut', a win – nenacze w sni.

W nediłju duże rano, jak poczało switat',
Biżyt' jakas' diwczyna, do nas wona biżyt'.

Prybihła do myłoho, poczała howoryt':
"Oj myłyj mij, myłeńkyj, a szczo ż tebe bołyt'?"

Bołyt' mene serdeńko ta prawaja ruka,
Szczo kulja poranyła, kulja bilszowyka.

Myła moja diwczyno, ja wże proszczajusja,
Bo bilsze ja wże ne budu z tobow striczatysja.

Idy, idy dodomu, na mene ne czekaj.
Idy, idy dodomu ta inszoho szukaj.

Diwczyna, jak poczuła, poczała płakaty:
"Meni uże dodomu nema czoho ity".

Wse łehsze, łehsze, łehsze w kozaka serce b’je...
Wże skoro deń mynaje i niczka nastaje.

"Wy, wirni moji druzi, pyszit' do rodyny,
Nechaj wona pryjide mene pochowaty".

Aż pryjszła stara maty nad synom rydaje,
A staryj, sywyj bat'ko – za synom wmyraje.