Jak ołeń toj, szczo zahnanyj w bołoto,
Zac'kowanyj sobakamy w lisach,
Borołysja tam widdiły pichoty,
Kinnota jde za nymy po slidach.

Pade z utomy wijs'ko po dorozi,
Ne w syli krisa wderżaty w rukach,
A bosi nohy puchnut' na dorozi,
Krywawljat' rany w dranych soroczkach.

I bij kypiw... I sył wże ne stawało,
Za połkom połk iszow worożych sył...
I kryknuw chtos': "U nas nema nabojiw!"
Zpołudnja wtychło i wpaw ostannij strił.

Zihnały jich, zabrały wid nych zbroju –
Wirnych syniw swjatoji borot'by...
I wpaw nakaz: "Wy własnoju rukoju
Kopajte tut sami sobi hroby!"

Prytomłeni, znemożeni, pobyti
Kopały wraz mohyły na poljach...
Pid okłyk, homin, kryk nesamowytyj
Moskows'kych wijs'k wsi stały u rjadach.

"Hotowa wże mohyła wsim jedyna", –
Promowyły. A widpowid' daw kat:
"Os' wam Soborna Wilna Ukrajina,
Dlja was nema, sobornyky, poszczad!

A koły chtos' iz was składe prysjahu,
Szczo bude wirnym wik-po-wik Moskwi,
I widreczet'sja nyni swoho stjahu,
Toj bude wilnyj i szczasływ todi".

W chołodnu dnynu, sered snihu j mrjaky,
Nad sniżnym hrobom, szczo na nych czekaw,
Mowczały trysta szistdesjat junakiw,
Nichto ne zradyw, łasky ne błahaw.

I wpaw nakaz, kłekoczut' skorostriły,
Junactwo stełyt'sja, mow ta trawa,
I trup za trupom padaje w mohyłu,
A skorostrił kłekocze, ne whawa.

Z wełykoji nekrytoji szcze jamy
Nesut'sja zojky ranenych i zow.
I chtos' hrozyw krywawymy rukamy:
"My nyni hynem, zawtra – krow za krow!"

Chtos' weczorom zakopuwaw mohyłu
I baczyw, jak odyn striłec' wmyraw,
I howoryw do druhoho nasyłu:
"Ty smertju żyttja narodu daw".

Pływut' roky wid rodu i do rodu,
Spiwaje pisnju wże nowyj kobzar
I ożywaje u pisnjach narodu
Krywawyj, szcze nepomszczenyj Bazar.