Yak olen toy, shcho zahnanyi v boloto,
Zac'kovanyi sobakamy v lisach,
Borolysya tam viddily pichoty,
Kinnota yde za nymy po slidach.

Pade z utomy viys'ko po dorozi,
Ne v syli krisa vderzaty v rukach,
A bosi nohy puchnut' na dorozi,
Kryvavlyat' rany v dranych sorochkach.

I biy kypiv... I syl vze ne stavalo,
Za polkom polk ishov vorozych syl...
I kryknuv chtos': "U nas nema naboyiv!"
Zpoludnya vtychlo i vpav ostanniy stril.

Zihnaly yich, zabraly vid nych zbroyu –
Virnych syniv svyatoyi borot'by...
I vpav nakaz: "Vy vlasnoyu rukoyu
Kopayte tut sami sobi hroby!"

Prytomleni, znemozeni, pobyti
Kopaly vraz mohyly na polyach...
Pid oklyk, homin, kryk nesamovytyi
Moskovs'kych viys'k vsi staly u ryadach.

"Hotova vze mohyla vsim yedyna", –
Promovyly. A vidpovid' dav kat:
"Os' vam Soborna Vilna Ukrayina,
Dlya vas nema, sobornyky, poshchad!

A koly chtos' iz vas sklade prysyahu,
Shcho bude virnym vik-po-vik Moskvi,
I vidrechet'sya nyni svoho styahu,
Toy bude vilnyi i shchaslyv todi".

V cholodnu dnynu, sered snihu y mryaky,
Nad sniznym hrobom, shcho na nych chekav,
Movchaly trysta shistdesyat yunakiv,
Nichto ne zradyv, lasky ne blahav.

I vpav nakaz, klekochut' skorostrily,
Yunactvo stelyt'sya, mov ta trava,
I trup za trupom padaye v mohylu,
A skorostril klekoche, ne vhava.

Z velykoyi nekrytoyi shche yamy
Nesut'sya zoyky ranenych i zov.
I chtos' hrozyv kryvavymy rukamy:
"My nyni hynem, zavtra – krov za krov!"

Chtos' vechorom zakopuvav mohylu
I bachyv, yak odyn strilec' vmyrav,
I hovoryv do druhoho nasylu:
"Ty smertyu zyttya narodu dav".

Plyvut' roky vid rodu i do rodu,
Spivaye pisnyu vze novyi kobzar
I ozyvaye u pisnyach narodu
Kryvavyi, shche nepomshchenyi Bazar.