Mow ołeń toj, zahnanyj u bołoto,
Zac'kowanyj sobakamy w lisach,
Boronyt'sja wataha tut pichoty,
Kinnota jde za nymy po slidach.

A bij kypiw... Ostannij, może, z bojiw.
Za połkom połk pływe worożych sył
I hrizna wistka: "W nas nema nabojiw".
Wpołudeń stychło, wpaw ostannij strił.

Zihnały wsich, zabrały wid nych zbroju,
Wilnym synam swjatoji borot'by
I wpaw nakaz, szczob własnoju rukoju
Kopały tut sami sobi hroby.

"Hotowa wże mohyła, wsim jedyna!" –
Promowyły, nam widpowid' daw kat:
"Os' wam soborna wilna Ukrajina!
Dlja was nema ni łasky, ni poszczad.

A chto b iz was pryjnjaw wirnu prysjahu,
Szczo bude win powik wirnyj Moskwi
I widreczet'sja nyni swoho stjahu,
To bude win szczasływyj i żywyj".

W chołodnu dnynu sered snihu j mrjaky
Nad sumnym hrobom, szczo na nych czekaw,
Mowczało trysta szistdesjat junakiw,
Nichto ne zradyw, łasky ne błahaw.

Upaw nakaz, kłekoczut' skorostriły
I stełyt'sja kozactwo, mow trawa,
I trup za trupom pade do mohyły,
A skorostrił kłekocze, newhawa.

Pływut' lita, wid rodu i do rodu
Roznosyt' dumu nasz nowyj Kobzar
I ożywaje u pisnjach narodu
Skrywawłenyj ne pomszczenyj Bazar.