Mov olen toy, zahnanyi u boloto,
Zac'kovanyi sobakamy v lisach,
Boronyt'sya vataha tut pichoty,
Kinnota yde za nymy po slidach.

A biy kypiv... Ostanniy, moze, z boyiv.
Za polkom polk plyve vorozych syl
I hrizna vistka: "V nas nema naboyiv".
Vpoluden stychlo, vpav ostanniy stril.

Zihnaly vsich, zabraly vid nych zbroyu,
Vilnym synam svyatoyi borot'by
I vpav nakaz, shchob vlasnoyu rukoyu
Kopaly tut sami sobi hroby.

"Hotova vze mohyla, vsim yedyna!" –
Promovyly, nam vidpovid' dav kat:
"Os' vam soborna vilna Ukrayina!
Dlya vas nema ni lasky, ni poshchad.

A chto b iz vas pryinyav virnu prysyahu,
Shcho bude vin povik virnyi Moskvi
I vidrechet'sya nyni svoho styahu,
To bude vin shchaslyvyi i zyvyi".

V cholodnu dnynu sered snihu y mryaky
Nad sumnym hrobom, shcho na nych chekav,
Movchalo trysta shistdesyat yunakiv,
Nichto ne zradyv, lasky ne blahav.

Upav nakaz, klekochut' skorostrily
I stelyt'sya kozactvo, mov trava,
I trup za trupom pade do mohyly,
A skorostril klekoche, nevhava.

Plyvut' lita, vid rodu i do rodu
Roznosyt' dumu nash novyi Kobzar
I ozyvaye u pisnyach narodu
Skryvavlenyi ne pomshchenyi Bazar.