Tam u Peńkach, na chutori, pid lisom
Widdił spoczywaty staw,
A kat czerwonyj toczno wże rozwidaw
I okrużat' dowkoła staw.

Tam u Peńkach, na chutori, pid lisom
Jurko na stijci stojaw.
Zaprymitywszy, win wbihaje w chatu
I wsim cju wistku podaw.

Perszyj Hnatko – buw smiłyj prowodyr,
A komandyr – sławnyj Żuk,
Mow orły Jurko j kuczerjawyj Homin,
Ta sławnyj nasz Bohun.

I kryknuw Żuk: "Hej chłopci, do zbroji!",
A sam podawsja wperid.
Wdaryła kata hostra kulja –
Joho u hrud' ranyt'.

Wytjah pistol drożaczoju rukoju,
Hołowu tjażko ranyt'...
I kryk czuw: "Chłopci, borit'sja zawzjato,
Szczob rabamy ne wmyrat'!"

I szcze ne skoro smert' joho prychodyt' –
Kat żywym joho u ruky wzjaw,
Wykołow oczi, rozpikaw zalizo,
Na ordeny kołky wbywaw!

A druzi joho borołysja zawzjato,
Kat do nych łysty pysaw:
"Bandery, zdajtes', wołos wam ne wpade".
Hnatko jim widpowid' daw:

"My – ukrajins'ki rewołjucionery,
Czerwonomu katu ne zdamos'!
Znaje kożnyj z nas, za szczo win b’jet'sja,
Szczob rabamy żyt' ne dowełos'!"

Łysz druh Siwacz odyn wernuwsja z boju,
W ridnyj teren perejszow...
Ta ne mynuła smert' joho herojs'ka –
I tam joho kat znajszow.