Proszczawsja striłec' iz swojeju ridneju –
Win pojichaw w dałeku dorohu,
Za swij ridnyj kraj, za striłec'kyj zwyczaj,
Win polih za swoju peremohu.

A witer kołysze szowkowu trawu,
Dub dodołu sumnyj schyływsja,
Łystja szełestyt', wbytyj kozak łeżyt',
Nad nym konyk joho zażurywsja.

– Oj konju ż, mij konju, ne stij nadi mnoju,
Ja tym czasom połeżu prykrytyj,
Biży, konju mij, skaży mojij ridni,
Szczo ja łeżu u stepu zabytyj.

Nechaj bat'ko, i maty, i sestry, i braty,
Nechaj wony za mnoju ne płaczut'.
Ja w stepu łeżu za ideju swoju,
Czornyj kruk nadi mnoju zakrjacze.

I wysypljat' ne meni wysoku mohyłu,
I posadjat' w hołowach kałynu.
Czornyj kruk krjacze, a diwczyna płacze:
– Proszczawaj, mołodyj kozacze.

Nosz pochowały i dzwony ne hrały,
Joho druzi żalibno spiwały.
Smerekowyj winec' szcze j berezowyj chrest,
Dribni slozy joho poływały.