Pływe tuman, nicznyj tuman,
Nad krutojaramy spiwaje p’janyj witer.
Ja ne husar, ja ne cyhan,–
Czomu ż z hitaroju błukaju ja po switu?
Czom wid zori i dotemna
Diłju ja z neju i peczal, i radist'? –
Bo w cim żytti mene ne zradyt'
Łysze wona, łysze wona, łysze wona.

Pryspiw:
Hraj, hitaro, hraj, moja hitaro!
Czary,– czary,– czary,– czariwna!
Hraj, hitaro, my z toboju – para,
Nerozłuczna para, Chaj dzwenyt' struna!

I z neju my zawżdy udwoch,
Nemow powinczani my anhełom szałenym.
Dlja neji ja – i car, i boh,
Wona dlja mene – moja wiczna nareczena.
Nichto ne zna, nichto ne zna,
Jak w czorni dni, koły skorbota serce tysne
Z jiji slozy narodżujet'sja pisnja –
Taka sumna, taka sumna, taka sumna.

Pryspiw