Plyve tuman, nichnyi tuman,
Nad krutoyaramy spivaye p’yanyi viter.
Ya ne husar, ya ne cyhan,–
Chomu z z hitaroyu blukayu ya po svitu?
Chom vid zori i dotemna
Dilyu ya z neyu i pechal, i radist'? –
Bo v cim zytti mene ne zradyt'
Lyshe vona, lyshe vona, lyshe vona.

Pryspiv:
Hray, hitaro, hray, moya hitaro!
Chary,– chary,– chary,– charivna!
Hray, hitaro, my z toboyu – para,
Nerozluchna para, Chay dzvenyt' struna!

I z neyu my zavzdy udvoch,
Nemov povinchani my anhelom shalenym.
Dlya neyi ya – i car, i boh,
Vona dlya mene – moya vichna narechena.
Nichto ne zna, nichto ne zna,
Yak v chorni dni, koly skorbota serce tysne
Z yiyi slozy narodzuyet'sya pisnya –
Taka sumna, taka sumna, taka sumna.

Pryspiv