Jszły strilci do boju w swjatu nediłju,
Każdyj z nych pokynuw wdoma diwczynu.

Jszły wony do boju, wstały na wraha
Usi zakryczały: "Hej, ura, ura!"

Pozadi za nymy sanitary jdut',
Pidbyrajut' ranenych, na nary kładut'.

Oj tam staryj bat'ko okopy kopaw,
Win zdałeka baczyw, jak striłec' upaw.

Win sobi ne wiryt' szcze j oczam swojim,
Prybłyżajes' błyżcze – aż to joho syn.

– Oj synu mij, synu, czoho ty łeżysz?
Czy ty, synu, ranen, czy wbytyj łeżysz?

– Ja, tatu, ne ranen, ja wbytyj łeżu,
Wiz'my sztyry doszky, zbyj domowynu.

Wzjaw czotyry doszky, zbyw domowynu,
Szcze j hirko zapłakaw po swomu synu.

Wyjszła stara maty: "Szczo ż to wono je?
Pewno, syn ridneńkyj uże ne żywe?"

– Oj żywe win, żywe w temnomu haju,
Wysoka mohyła na hrudjach jomu.

Wyjszow otec' do sadu, win wołossja rwe,
Pustyw kułju w hrudy i sam skoro wmer.