Yshly strilci do boyu v svyatu nedilyu,
Kazdyi z nych pokynuv vdoma divchynu.

Yshly vony do boyu, vstaly na vraha
Usi zakrychaly: "Hey, ura, ura!"

Pozadi za nymy sanitary ydut',
Pidbyrayut' ranenych, na nary kladut'.

Oy tam staryi bat'ko okopy kopav,
Vin zdaleka bachyv, yak strilec' upav.

Vin sobi ne viryt' shche y ocham svoyim,
Pryblyzayes' blyzche – az to yoho syn.

– Oy synu miy, synu, choho ty lezysh?
Chy ty, synu, ranen, chy vbytyi lezysh?

– Ya, tatu, ne ranen, ya vbytyi lezu,
Viz'my shtyry doshky, zbyi domovynu.

Vzyav chotyry doshky, zbyv domovynu,
Shche y hirko zaplakav po svomu synu.

Vyishla stara maty: "Shcho z to vono ye?
Pevno, syn ridnenkyi uze ne zyve?"

– Oy zyve vin, zyve v temnomu hayu,
Vysoka mohyla na hrudyach yomu.

Vyishov otec' do sadu, vin volossya rve,
Pustyv kulyu v hrudy i sam skoro vmer.