Oj u poli mohyła z witrom howoryła:
– Powij, witre bujneseńkyj, szczob ja ne zmarniła.

Szczob ja ne zmarniła, szczob ja ne zczorniła,
Szczob na meni trawa rosła ta szcze zełeniła.

– Powiju, powiju, jak sam rozumiju,
W czystim poli kraj dorohy kałynu posiju.

Rosła tam kałyna w samoti jedyna,
A Boh znaje, szczo za maty pochowała syna.

Pochowała syna maty-Ukrajina,
Nichto za nym ne zapłacze – mołoda diwczyna.

A witer ne wije, i sonce ne hrije,
Tilky w stepu kraj dorohy mohyła czornije.