Oy u poli mohyla z vitrom hovoryla:
– Poviy, vitre buynesenkyi, shchob ya ne zmarnila.

Shchob ya ne zmarnila, shchob ya ne zchornila,
Shchob na meni trava rosla ta shche zelenila.

– Poviyu, poviyu, yak sam rozumiyu,
V chystim poli kray dorohy kalynu posiyu.

Rosla tam kalyna v samoti yedyna,
A Boh znaye, shcho za maty pochovala syna.

Pochovala syna maty-Ukrayina,
Nichto za nym ne zaplache – moloda divchyna.

A viter ne viye, i sonce ne hriye,
Tilky v stepu kray dorohy mohyla chorniye.