Wyrjadżała maty syna
Jdy służy, synoczku mij!
Boronyty ridnu zemłju –
Ce obow’jazok swjatyj!
Raptom wypaw sered lita
Na trojandy biłyj snih.
Syn iz wijs'ka ne wernuwsja
Wże na bat'kiws'kyj porih.

Pryspiw:
A maty żde, a maty wyhljadaje,
Czajino kwyłyt' mamyna dusza.
Trywożno serce z bołju zawmyraje:
Piszow sołdat i ne skazaw: "Proszczaj!"
A maty żde, wse ż wyhljada synoczka.
Piszow u wicznist' w sjajwi junych lit.
Łyszyłas' mami wyszyta soroczka
J szynelja sira, nacze monolit.

Posywiła z horja maty,
Bołem zojknuła dusza,
Bo zhadała, jak małeńkym
Syn nawstricz jij pospiszaw.
Nebo płakało doszczamy,
Hasły zori uhori.
Nosjat' kwity na mohyły
Wsi sołdats'ki materi.

Pryspiw