Najichały katy w seło chaty rozwertaty,
Najdorożczych towarysziw w kajdany kuwaty.

Zakuwały towarysza, kałenyka Żuka,
Zapłakała joho maty, jak sywa hołubka.

Oj ne tilky joho maty za nym zarydała,–
Ne odnaja diwczynońka tjażeńko zitchała.

Zastawljały towarysza chaty rozwertaty,
Zastawljały karbiwkoju zbiżżja obływaty.

A towarysz ne maw zmohy oc'oho robyty,
Ta j pobrały katy humy, ta j poczały byty.

I posikły jomu płeczi, połamały ruky
Ta j zabrały towarysza na tjażkiji muky.

Chto c'oho nedobaczaje, szczo katjuhy robljat',
Chaj prydywyt'sja pylnisze, to pobaczyt' dobre.

I ty, Boże swjateseńkyj, też nedobaczajesz,
Bo, napewno, ty z katamy w odnu dudu hrajesz.

Bo katjuham tym prokljatym my wże ne dywujem,–
Zadlja nych my na cim switi wże pekło hotujem.

Szczo tobi, stara swjatyńo, to dywujesz dywom,
Napojiły tebe katy horiłkoju, pywom.

Oj koły b ty, swjatyj Boże, horem ne wpywawsja,
To nad bidnym ty narodom bilsze b ne znuszczawsja.