Nayichaly katy v selo chaty rozvertaty,
Naydorozchych tovaryshiv v kaydany kuvaty.

Zakuvaly tovarysha, kalenyka Zuka,
Zaplakala yoho maty, yak syva holubka.

Oy ne tilky yoho maty za nym zarydala,–
Ne odnaya divchynonka tyazenko zitchala.

Zastavlyaly tovarysha chaty rozvertaty,
Zastavlyaly karbivkoyu zbizzya oblyvaty.

A tovarysh ne mav zmohy oc'oho robyty,
Ta y pobraly katy humy, ta y pochaly byty.

I posikly yomu plechi, polamaly ruky
Ta y zabraly tovarysha na tyazkiyi muky.

Chto c'oho nedobachaye, shcho katyuhy roblyat',
Chay prydyvyt'sya pylnishe, to pobachyt' dobre.

I ty, Boze svyatesenkyi, tez nedobachayesh,
Bo, napevno, ty z katamy v odnu dudu hrayesh.

Bo katyuham tym proklyatym my vze ne dyvuyem,–
Zadlya nych my na cim sviti vze peklo hotuyem.

Shcho tobi, stara svyatyno, to dyvuyesh dyvom,
Napoyily tebe katy horilkoyu, pyvom.

Oy koly b ty, svyatyi Boze, horem ne vpyvavsya,
To nad bidnym ty narodom bilshe b ne znushchavsya.