Oj pid wyszneju, pid czereszneju,
Stojaw staryj z mołodoju, jak by z jahodoju.

Ona prosyłas', ona mołyłas':
– Pusty ż mene, staryj didu, na ułycju pidu.

– I sam ne pidu, tebe ne puszczu,
Bo ty jeszcze mołodeńka, huljaty radeńka.

– Chocz naważyszsja, chocz ty napreszsja,
Jak ja schoczu, to i pidu, i huljaty budu.

– Oj ne jdy, łjubko, ne jdy, hołubko,
Za to tobi kupłju chatku, pry nej sinożatku.

I także stawok i błyz'ko młynok,
Ponad krajem horbok i wysznewyj sadok.

– Ne choczu chatky, ni sinożatky,
Ni stawka, ni młynka, ni wysznewoho sadka.

Czy ne buw by hrich i łjudej wsich smich.
Tak tratyty wik z toboju, buwszy mołodoju?

Ty staryj trup, trup, sydy ż tut, tut,
Nawaryła-m tobi kaszi i dwa horszky kwaszi.

Ty staryj diduha, zhnuw-jes' sja, jak duha,
Tobi babu buło braty, ne meni wik w’jazaty.

Zhyńte, propad'te, stariji kosti,
Ne suszite, ne kruszite mojej mołodosti.