– Oj czy meni wdowu braty, czy wdowy diwczynu,
Oj czy meni pustytysja w pustuju pustynju?

Ide hultjaj ułyceju, w sopiłoczku hraje,
Każut' łjudy – to parubok, a win żinku maje.

Zakłykały mołodyci niczku noczuwaty,
Postawyły storożeńku – od bab wartuwaty.

Wartuwała storożeńka – wsi dobriji łjudy:
– Tikaj, tikaj, hultjajenko, bida tobi bude!

A mołodyj hultjajenko i sam dohadawsja,–
Zihnuws', zihnuws' ponad tynom ta j w ziłli schowawsja.

Piszły tiji mołodyci toho ziłlja rwaty,
Stały toho hultjajenka slidy piznawaty.

Nema ż toho hultjajenka, nema joho tuta,
Powschodyła po slidoczkam szałfija ta ruta.

Oj wyskoczyw hultjajenko ta wzjawsja u boky:
– Podywit'sja, mołodyci, jakyj ja wysokyj!

Podywit'sja, mołodyci, u koho ja wdawsja,
Chiba daste kopu hroszej, szczob pożenychawsja!

Perebredu bystru riczku, na bereżku stanu –
Odna nese warenyky, a druha smetanu!

Perebredu bystru riczku, stanu na pisoczku –
Odna myła sztany nese, a druha – soroczku.

A kotora sztany nese, to ta moja bude,
A kotora rubaszeczku – puszczu pomiż łjude!