Spada rożewyj kwit iz jabłunewych wit,
I sonce prynis łełeka,
Czariwnyj cej swit, koły dwadcjat' lit
I osiń szcze tak dałeko.

Pryspiw:
Oj, koni, koni, koni, moji koni,
Ne wtrymaty meni was na pryponi.
U hrywy witer b’je sto szczast', a de moje?
Ne rozhubit' pidkowy, moji koni! (ost 2 rjadky – 2)

I znaw ja czasu płyn, trapljałos' wsjudy kłyn
Ta bilsze striczałys' druzi,
Ta wse ż, jak ne kyń, mychtyt' kljatyj młyn
I mełe lita na kruzi.
Łełeka-zorelit wże kotryj perelit
Swjatkuje na Obołoni,
Złetiw rożewyj kwit iz jabłunewych wit,
Meni zaporoszyw skroni.

Pryspiw (2)

Ne rozhubit' pidkowy, moji koni! (2)