Ta buw sobi staryj, sidyj,
Na prizwyszcze Czałyj,
Ta j wykochaw sobi syna Sawu,
Oj ljaszeńkam na sławu.

Ne schotiw że toj pan Sawa
Kozakam służyty,
Pokłonywsja, oj, welmożnij szljachti,
Piszow w Polszczu panom żyty.

Zachotiw że panok Sawa
Sławy załuczyty,
Staw win swojich bratiw-zaporożciw
Ta po stepach łowyty.

Koszowyj nasz sidohławyj
Po kozakach tużyt':
– Oj chto złowyt' Sawu-janyczara,
Sławu dobru win zasłużyt'.

Nasz otaman każe:
– Hnatku, jak Sawu ne złowysz,
Sam za ńoho, oj ty, bat'kiw synu,
Hołowoju nałożysz.

Sydyt' Sawa koło stołu,
Dribni łysty pysze,
A Sawycha krasna, mołodaja
Dytynu kołysze.

Oj skinczywszy dribni łysty,
Ta j spatońky ljaże,
A chtos' jomu hrizno pid wikoncem:
– Hej, dobryj weczir! – każe.

– Zdorow, zdorow, pane Sawo,
Zdorow, jak sja majesz,
Oj zdałeka pryjszły do tja hosti,
Czom że ty jich ne witajesz?

Jak kynet'sja panok Sawa
Do jasnoji zbroji.
– Ej, ni,– każut',– postij, Sawo,
Tycho: to tobi ne w poli.

Jak kynet'sja panok Sawa
Do jasnoho mecza,
Odłetiła hołowa czubata
Aż wid samoho płecza.

– Oce tobi, pane Sawo,
Sukni-adamaszky,
Szczo nażyw ty, jo prewrażyj synu,
Iz szljachec'koji łasky.