Sydyt' na mohyli divcha rokiv visim,
Sydyt' i rydaye, i mamu zove.
Tumany, tumany, a de z moya mama?
Chomu z moya mama dodomu ne yde?

Dva roky ya mala, yak ty pomyrala,
Z tych pir na mohylu ya noshu kvitky.
Z tych pir mene, mamo, nichto ne holubyt',
Nichto ne ciluye tak nizno, yak ty!

Tumany hulyayut', tumany smiyut'sya,
Ta vsi vony chuyut' divochi slova.
Tumany, tumany, zabraly vy mamu,
Zabraly vy mamu, viz'mit' i mene!

A roky mynayut', prochodyat' strazdannya
I horyu syritky prychodyt' kinec'.
Och, mamo! Ty, mamo, pryidy ty, yedyna!
Zalozysh na donyu vesilnyi vinec'.

Pryishla na mohylu z svoyim narechenym,
Obnyala mohylu i stala rydat'.
– Och, mamo z, ty, mamo! Skazy, dorohenka,
Yak mozna bez tebe do stolu sidat'...

Divchyna plakala, divchyna rydala,
Bo shchastya u neyi ne bulo v zytti.
Za viknamy viter, shumily tumany,
Ziv’yala troyanda u neyi v ruci.