Ja błukaju sered zrujnowanych mrij,
Rozsypaje nebo tepło hołube.
Perekotypołem staw ty w doli mojij,
I czy wtrymaju ja bilja sebe tebe.

U rozłuci ważko łjubow zberehty.
Oseływsja smutok u zełenych oczach.
Może zawtra znowu tycho skażesz: "Prosty",
I zahubyt'sja slid twij w chołodnych doszczach.

Pryspiw:
Perekotypołe, nyni tut, zawtra tam.
Perekotypołe, ja tebe ne widdam.
Daljam i rozłukam, i kryłatym witram ne widdam tebe, ne widdam.

Ja iz samotoju łyszus' wicz-na-wicz,
Ozowys' do mene z nicznoji pit'my.
Połeczu kriz' nebo u zawtrasznju nicz,
Może tam uwi sni znow zustrinemos' my.

Perestyhłyj ranok ciłuje wusta,
I rosa sołona na wijach tremtyt'.
Ja na bilij chmari napyszu łysta,
Może łyst cej do tebe kołys' pryłetyt'.