Czyja to chatyna, szczo je pry dołyni,
Czyja to diwczyna szyje na maszyni?

Maszyna tyrkocze, a szyty ne chocze,
Diwczynońka płacze: wernysja, kozacze!

Ja sja ne wertaju, bo ne maju czoho,
Łyszyw ja diwczynu dlja chłopcja czużoho.

A moja diwczyna sama żyto w’jaże,
Koho wirno łjubyt', nikomu ne skaże.

Koho wirno łjubyt', wirno i wirneńko,
Prynesy mi krylce, sywa zozułeńko.

Ne taja zozulja, a ridnaja maty,
Wyprawyła syna na wijnu striljaty.

Idy, synu, idy, ta j ne obawljajsja,
Za rik, za piwtora dodomu wertajsja.

Oj mynaje roczok, oj mynaje druhyj,
Ide mij synoczok, ide mij syn łjubyj.

Czy ty mamcju rada, szczo nas ide dwoje,
Szczo nas ide dwoje na podwir’ja twoje?

Tobi-m, synu, rada, bo-s' moja dytyna,
Newisti-m ne rada, bo czuża-czużyna.

Piszła do pywnyci, wzjała dwi szkljanyci,
Wzjała dwi szkljanyci, piszła do pywnyci.

Synowy naljała medu sołodkoho,
Newistci naljała łuhunja hirkoho.

Pyła myła, pyła, z mużom sja diłyła,
A jak sja napyła, ta sja pochyłyła.

Oj znała ty, mamcju, jak nas prynymaty,
Tilko jes' ne znała, jak nas pochowaty.

Syna pochowała pomiż jaworamy,
A czużu-czużynu pomiż horońkamy.

Na syni sadyła jawir zełeneńkyj,
Na czużij-czużyni berezu biłeńku.

Rosny, berezońko, wysoko, szyroko
I swoho myłoho prychyljaj do boku!