Stała diwczyna, stała jedyna, jak rużowyj kwit,
Oj stała, stała ta i zapłakała, zminywsja ji swit.

Czoho ty płaczesz, czoho nariczesz, diwczyno moja?
Mam czoho płakaty, czoho narikaty, – ne budu twoja.

Oj budesz, budesz, oj budesz, budesz, diwczyno moja,
Łjude mi tja rajut i rodycze dajut, i sam sudyt boh.

Ty pidesz drażkom, ty pidesz drażkom, a ja hostyncem,
Ty zostanesz pańom, ty zostanesz pańom, a ja mładencem.

Jak my pomreme, jak my pomreme, toj rużowyj cwit,
To my sy dame złoty litery na hrobi wybyc.

Chto pide tady, chto pide tady, podumat sobi:
A szto to za łjubow, a szto to za łjubow łeżyt w tim hrobi?

Oj łeżyt, łeżyt, oj łeżyt, łeżyt, hława i kosty,
Bo my pomerły, bo my pomerły z welkoj łjubosty.